Me meus, ut nosti, pes prodit-fidus amicus
Fert quodcunque lubens, nec grave sentit, onus.
Belle miselle lepuscule, (equus respondet) amara
Omnia quæ tibi sunt, sunt et amara mihi.
Verum age-sume animos-multi, me pone, bonique
Adveniunt, quorum sis cito salvus ope.
Proximus armenti dominus bos sollicitatus
Auxilium his verbis se dare posse negat.
Quando quadrupedum, quot vivunt, nullus amicum
Me nescire potest usque fuisse tibi.
Libertate æquus, quam cedit amicus amico,

Utar, et absque metu ne tibi displiceam ;
Hinc me mandat amor. Juxta istum messis acervum
Me mea, præ cunctis chara, juvenca manet;
Et quis non ultro quæcunque negotia linquit,
Pareat ut dominæ, cum vocat ipsa, suæ ?
Neu me crudelem dicas-discedo-sed hircus,

Cujus ope effugias integer, hircus adest. [languent. Febrem (ait hircus) habes. Heu, sicca ut lumina Utque caput, collo deficiente, jacet !

Hirsutum mihi tergum; et forsan læserit ægrum,
Vellere eris melius fultus, ovisque venit.
Me mihi fecit onus natura, ovis inquit, anhelans
Sustineo lanæ pondera tanta meœ;

"Me nec velocem nec fortem jacto, solentque
Nos etiam sævi dilacerare canes.

Ultimus accedit vitulus, vitulumque precatur
Ut perituruin alias ocyus eripiat.

Remne ego, respondet vitulus, suscepero tantam,
Non depulsus adhuc ubere, natus heri?
Te, quem maturi canibus validique relinquunt,
Incolumem potero reddere parvus ego?
Præterea tollens quem illi aversantur, amicis
Forte parum videar consuluisse meis.

Ignoscas oro.

Fidissima dissociantur

Corda, et tale tibi sat liquet esse meum.

Ecce autem ad calces canis est! te quanta perempto

Tristitia est nobis ingruitura-Vale!

AVARUS ET PLUTUS.

ICTA fenestra Furi flatu stridebat, avarus

Ex somno trepidus surgit, opumque memor. Lata silenter numi ponit vestigia, quemque Respicit ad sonitum respiciensque tremit; Angustissima quæque foramina lampade visit,

Ad vectes, obices, fertque refertque manum.
Dein reserat crebris junctam compagibus arcam
Exultansque omnes conspicit intus opes.
Sed tandem furiis ultricibus actus ob artes
Queis sua res tenuis creverat in cumulum.
Contortis manibus nunc stat, nunc pectora pulsans
Aurum execratur, perniciemque vocat ;

O mihi, ait, misero mens quain tranquilla fuisset,
Hoc celasset adhuc si modo terra malum!
Nunc autem virtus ipsa est venalis; et aurum
Quid contra vitii termina sæva valct?

O inimicum aurum! O homini infestissima pestis,
Cui datur illecebras vincere posse tuas?

Aurum homines suasit contemnere quicquid honestum

est,

Et præter nomen nil retinere boni

Aurum cuncta mali per terras semina sparsit;
Aurum nocturnis furibus arma dedit.

Bella docet fortes, timidosque ad pessima ducit.
Fœdifragas artes, multiplicesque dolos,

Nec vitii quicquam est, quod non inveneris ortum
Ex malesuada auri sacrilegaquo fame
Dixit et ingemuit; Plutusque suum sibi numen
Ante oculos, ira fervidus, ipse stetit.

Arcam clausit avarus, et ora horrentia rugis
Ostendens; tremulum sic Deus increpuit.

Questibus his raucis mihi cur, stulte, opstropis aures?
Ista tui similis tristia quisque canit.

Commaculavi egone humanum genus, improbe? Culpa
Dum rapis, et captas omnia, culpa tua est.
Mcne execrandum censes, quia tam pretiosa
Criminibus fiunt perniciosa tuis ?

Virtutis specie, pulchro ceu pallio amictus
Quisque catus nebulo sordida facta tegit.
Atque suis manibus commissa potentia, durum
Et dirum subito vergit ad imperium.

Hinc, nimium dum latro aurum detrudit in arcam,
Idem aurum latet in pectore pestis edax.
Nutrit avaritiam et fastum, suspendere adunco
Suadet naso inopes, et vitium omne docet.
Auri et larga probo si copia contigit, instar
Roris dilapsi ex æthere cuncta beat :

Tun, quasi numen inesset, alit, fovit, educat orbos,
Et viduas lacrymis ora rigare vetat
Quo sua crimina jure auro derivet avarus,

Aurum animæ pretium qui cupit atque capit?

Lege pari gladium incuset sicarius atrox

Cæso homine, et ferrum judicet esse reum.

PAPILIO ET LIMAX.

Qui subito ex imis rerum in fastigio surgit,
Nativas sordes, quicquid agatur, olet.

THE END.