Sæva nec anguiferos extende calumnia rictus;
In me trifte nihil fœdiffima turba poteftis,
Nec veftri fum juris ego; fecuraque tutus
Pectora, vipereo gradiar fublimis ab ictu.
At tibi, chare pater, poftquam non æqua merenti
Poffe referre datur, nec dona rependere factis,
Sit memorâffe fatis, repetitaque munera grato
Percenfere animo, fidæque reponere menti.
Et vos, O noftri, juvenilia carmina, lufus,
Si modo perpetuos fperare audebitis annos,
Et domini fupereffe rogo, lucemque tueri,
Nec fpiffo rapient oblivia nigra fub Orco,
Forfitan has laudes, decantatumque parentis
Nomen, ad exemplum, fero fervabitis zvo.
Σραὴλ ὅτε παῖδες, ὅτ ̓ ἀγλαὰ φῦλ ̓ Ἰακώβε
Αἰγύπλιον λίπε δῆμον, ἀπεχθέα, βαρβαρόφωνου
Δὴ τότε μένον ἔην ὅσιον γένος υἷες Ιδα.
Ἐν δὲ Θεὸς λαοῖσι μέγα κρείων βασίλευεν.
Εἶδε καὶ ἐντροπάδην φύγαδ' ἐῤῥώησε θάλασσα
Κύματι εἰλυμένη ῥοθίῳ, ὁδ ̓ ἄρ ̓ ἐσυφελίχθη
Ιρὸς Ἰορδάνης ποτὶ ἀργυροειδέα πηγήν.
Ἐκ δ' ὄρια σκαρθμοῖσιν ἀπειρίσια κλονέοντο,
Ως κριοί σφριγόωντες ευτραφερῷ ἐν ἀλων,
Βαιότεραι δ ̓ ἅμα πάσαι ανασκίρτησαν ἐρίπναι,
Οἷα παραὶ σύριγγι φίλῃ ὑπὸ μητέρι ἄρνες.
Τίπλε σύγ ̓ αἰνὰ θάλασσα πέλως φύγαδ' ἐῤῥώησας
Κύματι εἰλυμένη ῥοθίῳ ; τί δ ̓ ἄρ ̓ ἐσυφελίχθης
Ιρὸς Ἰορδάνη ποτὶ ἀργυροειδέα πηγή»;
Τίπι ̓ ὄρεα σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσια κλονέεσθε
Ως κριοὶ σφριγόωντης ευτραφερῷ ἐν ἀλων;
Βαιοτέραι τί δ ̓ ἄρ ̓ ὑμμᾶς ἀνασκιρτησατ ̓ ἐρίπναι,
Οἷα παραὶ σύριγγι φίλη ὑπὸ μητέρι ἄρνες;
Σείεο γαῖα τρέυσα Θεὸν μεγάλ ̓ ἐκτυπέοντα
Γαῖα Θεὸν τρείωσ ̓ ὕπατον σέβας Ἰσσακίδαο,
Ος τε καὶ ἐκ σπιλάδων ποταμὸς χέε μορμύροντας,
Κρήνηντ ̓ ἀεναὸν πέτρης ἀπὸ δακρυοέσσης.
Philofophus ad regem quendam, qui eum ignotum & infontem inter reos forte captum infcius damnaverat, τὴν ἐπὶ θανάτῳ πορευόμενος hæc fubito mifit.
Ὦ ἄνα, εἰ ὀλέσης με τὸν ἔννομον, ἐδέ τιν' ἀνδρῶν
Δεινὸν ὅλως δράσαντα, σοφώτατον ἴσθι κάρηνον
Ρηϊδιὼς ἀφέλοιο, τὸ δ ̓ ὕσερον αὖθι νοήσεις,
* Μαψιδίως δ ̓ ἄρ ̓ ἔπειτα τεὸν πρὸς θυμὸν ὀδυρῆ,
Τοιὸν δ ̓ ἐκ πόλιος περιώνυμον ἄλκας ὀλέσσας.
In effigiei ejus Sculptorem t.
Αμαθεῖ γεγράφθαι χειρὶ τήνδε μὲν εἰκόνα
Φαίης τάχ' αν, πρὸς εἶδος αὐτοφυὲς βλίπων.
Τὸν δ ̓ ἐκτυπωτὸν ἐκ ἐπιγνότες φίλοι
Γελᾶτε φαύλε δυσμίμημα ζωγράφο.
* Μαψ αὕτως δ ̓ ἄρ ̓ ἔπειτα χρόνῳ μάλα πολλὸν ὀδύςῃ,· Τοιὸν δ ̓ ἐκ πόλεως -Edit. 1645.
+ Added in the Edition of 1673.
Ad Salfillum Poetam Romanum ægrotantem.
Mufa greffum quæ volens trahis claudum,
Vulcanioque tarda gaudes inceffu,
Nec fentis illud in loco minus gratum,
Quàm cùm decentes flava Deiope furas
Alternat aureum ante Junonis lectum,
Adefdum & hæc s'is verba pauca Salfillo
Refer, Camœna noftra cui tantum eft cordi,
Quamque ille magnis prætulit immeritò divis.
alumnus ille Londini Milto,
Hæc ergo
Diebus hifce qui fuum linquens nidum
Polique tractum, (peffimus ubi ventorum,
In fanientis impotenfque pulmonis
Pernix anhela fub Jove exercet flabra)
Venit feraces Itali foli ad glebas,
Vifum fuperbâ cognitas urbes famâ
Virofque doctæque indolem juventutis,
Tibi optat idem hic faufta multa Salfille,
Habitumque feffo corpori penitùs fanum;
Cui nunc profunda bilis infeftat renes,
Præcordiifque fixa damnofum fpirat.
Nec id pepercit impia quòd tu Romano
Tam cultus ore Lesbium condis melos.
O dulce divûm munus, O falus Hebes
Germana! Tuque Phoebe, morborum terror,
Pythone cæfo, five tu magis Pean
Libenter audis, hic tuus facerdos eft.
Querceta Fauni, vofque rore vinofo.
Colles benigni, mitis Evandri fedes,
Siquid falubre vallibus frondet vėstris,
Levamen ægro ferte certatim vati.
Sic ille charis redditus rursùm Mufis
Vicina dulci prata mulcebit cantu.
Ipfe inter atros emirabitur lucos
Numa, ubi beatum degit otium æternum,
Suam reclivis femper Ægeriam spectans.
Tumidufque & ipfe Tibris hinc delinitus
Spei favebit annuæ colonorum:
Nec in fepulchris ibit obfeffum reges
Nimiùm finiftro laxus irruens loro:
Sed fræna melius temperabit undarum,
Adufque curvi falfa regna Portumni.
Joannes Baptifta Manfus Marchio Villenfis, vir ingenii laude, tum litterarum ftudio, nec non & bellica virtute apud Italos clarus in primis eft. Ad quem Torquati Taffi dialogus extat de Amicitia scriptus ; erat enim Taffi amiciffimus ; ab quo etiam inter Campaniæ principes celebratur, in illo poemate cui titulus Gerufalemme conquistata, lib. 20.
Fra cavalier magnanimi, è cortesi
Rifplende il Manso-
Is authorem Neapoli commorantem fummâ benevolentiâ profecutus eft, multaque ei detulit humanitatis officia. Ad hunc itaque hofpes ille antequam ab ea urbe difcederet, ut ne ingratum fe oftenderet, hoc carmen mifit.
HEC quoque Manfe tuæ meditantur carmina laudi
Pierides, tibi Manfe choro notiffime Phoebi, Quandoquidem ille alium haud æquo eft dignatus hoPoft Galli cineres, & Mæcenatis Hetrufci
Tu quoque, fi noftræ tantum valet aura Camœnæ, 5 Victrices hederas inter, laurofque fedebis.
Te pridem magno felix concordia Taffo
Junxit, & æternis infcripfit nomina chartis.
Mox tibi dulciloquum non infcia Mufa Marinum
Tradidit, ille tuum dici se gaudet alumnum,
Dum canit Affyrios divûm prolixus amores;
|