AD C. FAVONIUM ZEPHYRINUM.
Written immediately after his journey to Frescati and the cascades at Tivoli, which he had described in a preceding letter to his friend Mr. West.
MATER rosarum, cui teneræ vigent Auræ Favoni, cui Venus it comes Lasciva, Nympharum choreis
Et volucrum celebrata cantu! Dic, non inertem fallere qua diem Amat sub umbra, seu sinit aureum Dormire plectrum, seu retentat Pierio Zephyrinus antro
Furore dulci plenus, et immemor Reptantis inter frigora Tusculi Umbrosa, vel colles Amici Palladiæ superantis Albæ. Dilecta Fauno, et capripedum choris Pineta, testor vos, Anio minax Quæcunque per clivos volutus Præcipiti tremefecit amne,
Illius altum Tibur, et Æsulæ Audisse sylvas nomen amabiles, Illius et gratas Latinis
Naisin ingeminasse rupes;
Nam me Latinæ Naides uvida Videre ripa, qua niveas levi Tam sæpe lavit rore plumas Dulce canens Venusinus ales; Mirum! canenti conticuit nemus, Sacrique fontes, et retinent adhuc (Sic Musa jussit) saxa molles Docta modos, veteresque lauri. Mirare nec tu me citharæ rudem Claudis laborantem numeris: loca Amoena, jucundumque ver in- compositum docuere carmen; Hærent sub omni nam folio nigri Phœbea luci (credite) somnia, Argutiusque et lympha et auræ Nescio quid solito loquuntur.
FRAGMENT OF A LATIN POEM ON THE GAURUS.
Sent by Mr. Gray to his friend West, with a reference to Sandy's Travels, book iv. pp. 275, 277, and 278.
NEC procul infelix se tollit in æthera Gaurus, Prospiciens vitreum lugenti vertice pontum: Tristior ille diu, et veteri dusuetus oliva Gaurus, pampineæque eheu jam nescius umbræ; Horrendi tam sæva premit vicinia montis, Attonitumque urget latus, exuritque ferentem,
Nam fama est olim, media dum rura silebant Nocte, Deo victa, et molli perfusa quiete, Infremuisse æquor ponti, auditamque per omnes Late tellurem surdum immugire cavernas: Quo sonitu nemora alta tremunt; tremit excita
Parthenopea sinu, flammantisque ora Vesevi. At subito se aperire solum, vastosque recessus Pandere sub pedibus, nigraque voragine fauces; Tum piceas cinerum glomerare sub æthere nubes Vorticibus rapidis, ardentique imbre procellam. Præcipites fugere feræ, perque avia longe Sylvarum fugit pastor, juga per deserta, Ah, miser! increpitans sæpe alta voce per umbram Nequicquam natos, creditque audire sequentes. Atque ille excelso rupis de vertice solus Respectans notasque domos, et dulcia regna, Nil usquam videt infelix præter mare tristi Lumine percussum, et pallentes sulphure cam pos,
Fumumque, flammasque, rotataque turbine saxa
Quin ubi detonuit fragor, et lux reddita cœlo; Mæstos confluere agricolas, passuque videres Tandem iterum timido deserta requirere tecta: Sperantes, si forte oculis, si forte darentur Uxorum cineres, miserorum ve ossa parentum (Tenuia, sed tanti saltem solatia luctus) Una colligere et justa componere in urna. Uxorum nusquam cineres, nusquam ossa paren
(Spem miseram!) assuetosve Lares, aut rura videbunt.
Quippe ubi planities campi diffusa jacebat; Mons novus; ille supercilium, frontemque favilla
Incanum ostentans, ambustis cautibus, æquor Subjectum, stragemque suam, mœsta arva, mi
Despicit imperio, soloque in littore regnat.
Hinc infame loci nomen, multosque per annos Immemor antiquæ laudis, nescire labores Vomeris, et nullo tellus revirescere cultu. Non avium colles, non carmine matutino Pastorum resonare; adeo undique dirus habebat Informes late horror agros saltusque vacantes. Sæpius et longe detorquens navita proram Monstrabat digito littus, sævæque revolvens Funera narrabat noctis, veteremque ruinam. Montis adhuc facies manet hirta atque aspera saxis:
Sed furor extinctus jamdudum, et flamma quievit, Quæ nascenti aderat; seu forte bituminis atri Defluxere olim rivi, atque effœta lacuna Pabula sufficere ardori, viresque recusat; Sive in visceribus meditans incendia jam nunc (Horrendum) arcanis glomerat genti esse futuræ Exitio, sparsos tacitusque recolligit ignes.
Raro per clivos haud secius ordine vidi Canescentem oleam: longum post tempus amicti Vite virent tumuli; patriamque revisere gaudens Bacchus in assuetis tenerum caput exerit arvis Vix tandem, infidoque audet se credere cœlo.
**Oн Fæsulæ amœna
Frigoribus juga, nec nimium spirantibus auris Alma quibus Tusci Pallas decus Apennini Esse dedit, glaucaque sua canescere sylva! Non ego vos posthac Arni de valle videbo Porticibus circum, et candenti cincta corona Villarum longe nitido consurgere dorso, Antiquamve Edem, et veteres præferre Cu- pressus
Mirabor, tectisque super pendentia tecta.
IMITATION OF AN ITALIAN SONNET,
OF SIGNIOR ABBATE BUONDELMONTE.
SPESSO Amor sotto la forma D'amista ride, e s'asconde: Poi si mischia; e si confonde Con lo sdegno, e col rancor. In Pietade ei si trasforma; Par trastullo, e par dispetto: Ma nel suo diverso aspetto Sempr' egli, e l' istesso Amor.
LUSIT amicitiæ interdum velatus amictu, Et bene composita veste fefellit Amor.
« PreviousContinue » |