CARMEN

AD C. FAVONIUM ZEPHYRINUM.

Written immediately after his journey to Frescati and the cascades at Tivoli, which he had described in a preceding letter to his friend Mr. West.

MATER rosarum, cui teneræ vigent
Auræ Favoni, cui Venus it comes
Lasciva, Nympharum choreis

Et volucrum celebrata cantu!
Dic, non inertem fallere qua diem
Amat sub umbra, seu sinit aureum

Dormire plectrum, seu retentat

Pierio Zephyrinus antro
Furore dulci plenus, et immemor
Reptantis inter frigora Tusculi
Umbrosa, vel colles Amici

Palladiæ superantis Albæ.
Dilecta Fauno, et capripedum choris
Pineta, testor vos, Anio minax
Quæcunque per clivos volutus

Præcipiti tremefecit amne,
Illius altum Tibur, et Æsulæ
Audisse sylvas nomen amabiles,
Illius et gratas Latinis
Naisin ingeminasse rupes;

Nam me Latina Naides uvida
Videre ripa, qua niveas levi

Tam sæpe lavit rore plumas

Dulce canens Venusinus ales; Mirum! canenti conticuit nemus, Sacrique fontes, et retinent adhuc

(Sic Musa jussit) saxa molles

Docta modos, veteresque lauri. Mirare nec tu me citharæ rudem Claudis laborantem numeris: loca

Amona, jucundumque ver in

compositum docuere carmen; Hærent sub omni nam folio nigri Phœbea luci (credite) somnia,

Argutiusque et lympha et auræ

Nescio quid solito loquuntur.

FRAGMENT OF A LATIN POEM ON THE GAURUS.

Sent by Mr. Gray to his friend West, with a reference to Sandy's Travels, book iv. pp. 275, 277, and 278.

NEC procul infelix se tollit in æthera Gaurus,
Prospiciens vitreum lugenti vertice pontum:
Tristior ille diu, et veteri dusuetus oliva
Gaurus, pampineæque eheu jam nescius umbræ;
Horrendi tam sæva premit vicinia montis,
Attonitumque urget latus, exuritque ferentem,

Nam fama est olim, media dum rura silebant
Nocte, Deo victa, et molli perfusa quiete,
Infremuisse æquor ponti, auditamque per omnes
Late tellurem surdum immugire cavernas:
Quo sonitu nemora alta tremunt; tremit excita
tuto

Parthenopæa sinu, flammantisque ora Vesevi.
At subito se aperire solum, vastosque recessus
Pandere sub pedibus, nigraque voragine fauces;
Tum piceas cinerum glomerare sub æthere nubes
Vorticibus rapidis, ardentique imbre procellam.
Præcipites fugere feræ, perque avia longe
Sylvarum fugit pastor, juga per deserta,
Ah, miser! increpitans sæpe alta voce per umbram
Nequicquam natos, creditque audire sequentes.
Atque ille excelso rupis de vertice solus
Respectans notasque domos, et dulcia regna,
Nil usquam videt infelix præter mare tristi
Lumine percussum, et pallentes sulphure cam

pos,

Fumumque, flammasque, rotataque turbine saxa

Quin ubi detonuit fragor, et lux reddita cœlo; Mæstos confluere agricolas, passuque videres Tandem iterum timido deserta requirere tecta: Sperantes, si forte oculis, si forte darentur Uxorum cineres, miserorumve ossa parentum (Tenuia, sed tanti saltem solatia luctus) Una colligere et justa componere in urna. Uxorum nusquam cineres, nusquam ossa paren

tum.

(Spem miseram!) assuetosve Lares, aut rura videbunt.

•

Quippe ubi planities campi diffusa jacebat; Mons novus; ille supercilium, frontemque favilla

Incanum ostentans, ambustis cautibus, æquor Subjectum, stragemque suam, mosta arva, minaci

Despicit imperio, soloque in littore regnat.
Hinc infame loci nomen, multosque per annos
Immemor antiquæ laudis, nescire labores
Vomeris, et nullo tellus revirescere cultu.
Non avium colles, non carmine matutino
Pastorum resonare; adeo undique dirus habebat
Informes late horror agros saltusque vacantes.
Sæpius et longe detorquens navita proram
Monstrabat digito littus, sævæque revolvens
Funera narrabat noctis, veteremque ruinam.

Montis adhuc facies manet hirta atque aspera saxis:

Sed furor extinctus jamdudum, et flamma quievit,
Quæ nascenti aderat; seu forte bituminis atri
Defluxere olim rivi, atque effœta lacuna
Pabula sufficere ardori, viresque recusat;
Sive in visceribus meditans incendia jam nunc
(Horrendum) arcanis glomerat genti esse futuræ
Exitio, sparsos tacitusque recolligit ignes.

Raro per clivos haud secius ordine vidi Canescentem oleam: longum post tempus amicti Vite virent tumuli; patriamque revisere gaudens Bacchus in assuetis tenerum caput exerit arvis Vix tandem, infidoque audet se credere cœlo.

A FAREWELL TO FLORENCE.

**Он Fæsulæ amœna Frigoribus juga, nec nimium spirantibus auris Alma quibus Tusci Pallas decus Apennini Esse dedit, glaucaque sua canescere sylva! Non ego vos posthac Arni de valle videbo Porticibus circum, et candenti cincta corona Villarum longe nitido consurgere dorso, Antiquamve Edem, et veteres præferre Cu

pressus

Mirabor, tectisque super pendentia tecta.

IMITATION OF AN ITALIAN SONNET,

OF SIGNIOR ABBATE BUONDELMONTE.

SPESSO Amor sotto la forma
D'amista ride, e s'asconde:
Poi si mischia; e si confonde
Con lo sdegno, e col rancor.
In Pietade ei si trasforma;
Par trastullo, e par dispetto:
Ma nel suo diverso aspetto
Sempr' egli, e l' istesso Amor.

LUSIT amicitiæ interdum velatus amictu,
Et bene composita veste fefellit Amor.