Raskazi

ама бамити баси Берово бубачки ваше велеа велеше Велјан веќе вода водата воздух воздухот враќаа враќаше врвот главата главите гледаа гледаше дали дедо ден децата дишење добиток додека душата еден еднаш едно жената жените зад заедно затоа зборови земја земјата знае знаеше имаше инсект јас кокошките колку кон коњот крајот куќата куќите кучињата лицето луѓе луѓето магаре малку меѓу меѓу нив мене мислеше многу можеби можеше момчето мувите Најденица неа небаре небото неговата неговите некаде некое некои некоја немаше нивните ние никогаш никој ните ништо нозете одново околу оние опинци оти откога очите пак патот повеќе полето постојано потоа почна праша преку прстите птици пченка Размо Тренчески Размоица раце рацете реката рече Размо сака сакаше светлина својата сега секогаш селото сепак сето Силјан сите смртта снегот сонце сонцето Софроние таа таму татко тие тиква тогаш толку требаше три Трпчески тука туку тутун устата устите уште цигари црквата чад човекот штурците